O muzyce:
Dobra płyta z miękkim rockiem i fajnym klimatem . Dobrze skomponowana i zagrana. Nie w kategoriach Koniecznie.

O dźwięku:
Bezpieczny wyrównany z dobrą stereofonią i przestrzenią. Sporo wydań na cd różniących się brzmieniem.

O muzyce:
"Communique" to płyta podobna do wielkiego debiutu. Mamy tu tą samą mięciutką gitarę, tą samą - nieco nonszalancką - manierę wokalną, tą samą oszczędną lecz świetnie zgraną sekcję rytmiczną. Tu jednak podobieństwa się nie kończą - możnaby nawet pokusić się o porównanie utworów na obu płytach i dojdziemy do wniosku, że materiał z "Communique" to jakby odpowiedniki utworów z "jedynki" Absolutnie nie zgodzę się jednak, że to płyta od debiutanckiej gorsza lub wtórna, wręcz przeciwnie. Uważam, że nie ujmując nic "jedynce", "Communique" to jej udoskonalona wersja. Ta płyta nie ma w zasadzie słabych punktów, zaś finałowy „Follow Me Home” to jak dla mnie najbardziej nastrojowy i intymny utwór zespołu.

O dźwięku:
Mam wersję analogową oraz CD z jednej z pierwszych serii. Brzmienie przeciętnie detaliczne, raczej z gatunku "misiowatych", lecz przyjemnie organiczne i jakże pasujące do tej płyty. Szczególnie dobrze wypada perkusja i bas, brzmiące wzorcowo miękko i idealnie pasujące do tradycyjnie miękkiego brzmienia gitary Knopflera (wiadomo, gra palcami).

O muzyce:
Płyta dla fanów mięciutkiego przesteru Marka K. Jedna z niewielu płyt DS której do niedawna brakowało w mojej płytotece. W zasadzie zaraz po On Every Street stała się moją ulubioną. Wole posłuchać jej niż Brother in arms która posiadam w xrcd.

O dźwięku:
1. wydanie. Bardzo wysunięta ku słuchaczowi gitara Knopflera. Drugi plan to wokal a reszta to tło. Angażuje. Polecam.

O muzyce:
Plyta dosc slabiutka jezeli wezmie sie pod uwage firmowanie przez DS. Juz na debiucie widac bylo, ze niektore piosenki to wypelniacze a urozmaicanie za pomoca troche na sile robionych odstepstw od mainstreamu kladzie kolesiow moze nie na deski ale... 'Communigue' jest mniej efektowna od debiutu bo mniej chwytliwa, rozped z 'Dire Straits' przybiera forme duzej strony B. Dla mnie plyta, ktorej nie trzeba miec o ile nie ma sie pasji kolekcjonerskiej - znaczek za 40 groszy wprawdzie od serii ale ani to wiele warte ani to specjalnie piekne.

O dźwięku:
Podobnie jak w debiucie - nie jest zle ale takze nie jest wybijajaco. Prosta muzyke trudno jest nagrac w sposob powalajacy. Poza tym ladnie sie slucha. Nie mam zastrzezen.

O muzyce:
Moim zdaniem płyta bardzo dobra. Pierwszy album ustawił poprzeczkę bardzo wysoko i o ile "Communique" nie jest ani odkrywcza ani rewolucyjna ale napewno oryginalna i przemyślana. Zawarte na niej utwory stanowią zwartą rytmicznie całość, której słucha się przyjemnie i bez znużenia. To chyba jedyny tak równy album Dire Straits, gdzie znajdziemy 9 średniej wielkości "perełek" ale bez jakiegoś wielkiego "okazu", który zdecydownie przyćmił by inne.

O dźwięku:
Brzmienie podobne do wszystkich remasterów. Czyste, szczegółowe. Muzyka prezentowana jest dynamicznie ale bez przesady. Jako całość może odrobinę zbyt "jasna". Nie potrafię tego jakoś inaczej, precyzyjniej określić.

O muzyce:
Opinia broy'a w duzej mierze oddaje moje wrazenia na temat muzycznej (za)wartosci tej plyty. Powielanie pomysow z debiutanckiego, wspanialego krazka jest bardzo czytelne.... i przez to odbieram ta plyte troche mniej entuzjastycznie. Nadal jednak poziom jest wysoki. Zagrane z pelnym luzem, ale juz troche bez tej emocji, szczerosci... Moze po prostu po pierwszym sukcesie panowie okrzepli, tak, to slychac. Konczacy plyte, instrumentalny Follow Me Home, z szumem oceanu w tle, jest rownie "zwisowy", co niebanalny. Mimo pewnych zarzutow jest to bardzo dobra plyta. konczaca jednak pewien etap. Nastepna "Making Movies" to juz w sporej czesci zupelnien inne granie, ktore mialo dac nam genialna, wspaniala "Love Over Gold".... ale o tym juz bylo.....

O dźwięku:
Tak jak wiekszosc plyt DS, moja wersja to remaster spod reki Boba Ludwiga. Brzmi niemal identycznie jak poprzednia plyta. Dynamicznie , czysto, ale troche sterylnie. Te same ograniczenia w basie i troche sztuczna przestrzen. Ale i tak Bob zrobil to dobrze. nie przesadzil z "ulepszaniem" Chetnie posluchalbym pierwszych, "niekombinowanych" edycji CD z analogowych masterow, ale to chyba obecnie nieosiagalne pozycje :-(

O muzyce:
Druga i ostatnia płyta w klasycznym, pierwszym składzie DS (Mark, David, John, Pick). Chłopcy tym razem odetchnęli od londyńskiego smogu i na miejsce nagrań wybrali dalekie wysypy Bahama. Tematy utworów mniej angielskie: płyta traktuje o braku zrozumienia i miłości w związku dwojga. Muzycznie płyta kontynuuje debiutancki krążek, ale tego poziomu już nie osiąga: większość utworów to pozycje już klasyczne w dorobku DS. Dalej jest to oparty na bluesie gitarowy popis Marka i pozbawione przejaskrawienia, proste i czytelne kompozycje. Proste, sugestywne i co najważniejsze komunikatywne granie. Jak w tytule. Do tego ładna okładka i dobry miks nagrań. Pozycja klasyczna

O dźwięku:
Remaster poprawny: wypchnięta średnica i sztucznie napompowana dynamika. Stare wydanie na CD brzmi lepiej. Muzyka jest jednak najważniejsza i ona wygrywa!