O muzyce:
Wiele osob nie przepada za Brucem Springsteenem, w tym ja. :-) Czesto mam wrazenie, ze spiewanie go meczy, kosztuje sporo wysilku a to nie jest dobry znak. Dla takich sluchaczy plyta Devils & Dust moze okazac sie przelomem. Zamiast pulsujacych zyl na szyi i zahaczanie zebami o siatke mikrofonu mamy plumkanie przy gitarze akustycznej w stylu folkowym czy nawet country. Skojarzenia z Bobem Dylanem, Johnny Cashem, Ericiem Claptonem czy Johnem Mellencampem nasuwaja sie same. Bruce Springsteen spiewa mile dla ucha i dosc melodyjne piosenki, opowiada historie (w czym jest dobry) i dba o zroznicowanie materialu. Kilka numerow jest w stylu ‘Boss’ ale generalnie prawie jak Leonard Cohen. Atmosfera mroczna ale i dosc spokojna i zrownowazona. Glos od glebokiego barytonu poprzez prawie falsetowe szeptanie. Calosc robi znakomite i profesjonalne wrazenie i jest to druga po Rising swietna plyta Bossa XXI wieku. Bardzo polecam nawet (a moze szczegolnie) zrazonym do tego wykonawcy. Przekora, do ktorej jestem przekonany. :-)

O dźwięku:
Dzwiek jest zaskakujacy. Plyta nagrana skrajnie glosno i pierwsze o czym pomyslalem to czy czasami nie wzialem przedwczesnie wielkanocnej kapieli i uszy mi sie nie przeczyscily nadmiernie. Ale przy calym szacunku dla wariacji pogodowych – nie. Inne plyty sa na zwyklym poziomie a ten Bruce wyraznie podglosniony. No ale to nie psuje wrazenia. Wrecz przeciwnie. Dokladne odsluchanie barwy glosu dodaje pieprzu i soli nagraniu. Niezly Foot Factor. W sumie dobre nagranie :-)