O muzyce:
Co za fantastyczny tytul! W koncu Paul zbliza sie do 70-tki. Czy Memory Almost Full jest udana plyta? Z poczatku mialem watpliwosci. Paul McCartney gra na wszelkich instrumentach (minus smyki) a aranzacje zamykaja sie w tradycji skromnego grania, prawie domowego. Znamy to z poprzednich plyt i sukces tego zalozenia jest moim zdaniem nieco limitowany. Dobre plyty Paula takie jak Flaming Pie czy Flowers in the Dirt to nawiazanie do grania w zespole a nie solo lub wokol wyrazniego lidera. Zatem jak wyglada Paul a.d. 2007? Muzyka jest chwytliwa, aranzacje czytelne, muzyka zroznicowana i dosc dobre teksty – z tym czasami byly problemy (Off The Ground). Do tego mamy ciekawa produkcje i sporo zaru jak na tak leciwego wykonawce. Chwilami wrecz czuje sie zmak lat 60-tych co przeciez nie jest zarzutem. Dzis wprawdzie tak sie nie gra ale transformacja stylu sprzed 40 lat do terazniejszosci chyba nie moze udac sie lepiej. Warto kupic jezeli lubi sie taki styl i resztki ‘wielkiej czworki’. Nie probuje dopatrzec sie tutaj niczego specjalnego bo moze nie warto. Ale rozczarowac sie ta plyta niemal nie sposob. Ba, z kazdym sluchaniem dochodza nowe spostrzezenia.

O dźwięku:
Bardzo dobry, po prostu. Styl nieco chirurgiczny i slychac za wiele detali ale niech juz tak bedzie. Dodatkowy punkt za udana probe odtworzenia dawnych brzmien. Wpradzie to tylko momenty ale zawsze..