O muzyce:
Skusilem sie napisac cos o tej plycie bowiem jest kuriozalna. Najpierw troche historii. No wiec nie znalem tej plyty a dostalem ja w prezencie slicznie przeslana z kraju. Portera szanuje za Helicopters a Lipnicka jest jakas tam osobowoscia na naszej scenie. Podobno cos ich laczy wiec dodatkowy smaczek pojawil sie w czasie sluchania. Pierwszy odsluch i... Po pierwsze, na plycie jest wiele, naprawde wiele dobrych piosenek. Swietne melodie, nastroj, slowa piosenek w konwencji poetyki wprawdzie piosenkowej ale wysokiego lotu. Dosc szybko, sam nie wiem dlaczego, ta plyta skojarzyla mi sie z Disire Boba Dylana. Takze i tam jest wiele o milosci, jest Emmylou Harris, jest nastroj, koloryt miejsc, jest energetycznosc skrzypiec i jest podobne brzmienie. W sumie co innego ale... Sluchamy i sluchamy i dochodzimy do wniosku, ze jednak cos nie gra. Piosenki zamiast stawac sie coraz bardziej znajome i coraz przyjemniejsze w odsuchu powoduja, ze krecimy sie na krzeselku i wynajdujemy coraz to wiecej irytujacych przypadlosci. Ostatecznie olsnilo mnie kiedy uslyszalem jedna z piosenek duetu w radiu, w samochodzie, fale dlugie i jakosc wiecej niz marna. Wlasnie wtedy, w samochodzie, nagle piosenka zabrzmiala jak nie przymierzajac Cohen z Jennifer Warnes. Po prostu swietnie. Jak na te warunki odsuchu. No i sezam skojarzen sie otworzyl. Nie od dzis wiadomo, ze Porter nie jest mocarzem wokalu. Podobnie rzecz ma sie z Lipnicka choc moze jej glos mozna uznac nie tyle sa marny co za szablonowy i malo oryginalny. Problem jednak lezy gdzie indziej. Wzajemna harmonia tych glosow jest skazana na porazke. Duzy odstep na skali i matowa barwa glosu chlopca w kontekscie anielskich trendow u dziewczynki jest sporym problemem. Co gorsza, czasami usiluja spiewac to samo w tym samym momencie i wychodzi duet puzonu ze skrzypcami czy cos w podobnym dysonansie barwy. Niestety, to nie koniec problemow. Byc moze zdajac sobie sprawe z trudnosci para przyjela zalozenie, ze nonszalancja i luz wykonawczy moze wytlumaczyc sytuacje. No wiec nawet jezeli spiewaja to samo to nie spiewaja idealnie w tempo a zaczynaja czy koncza poszczegolne frazy czy pojedyncza slowa/sylaby niejednoczesnie. Ot, taki styl. Do tego doklada sie rownie odporna na trzymanie rytmu gitara pseudo-akustyczna, ktora jest na tej plycie instrumentem wiodacym i jako taka powinna jednak trzymac w ryzach przynajmniej relacje do metronomu. Owszem, takie wybiegi jak spoznienie czy przyspieszenie wzgledem rytmu sa czasami pozadanym efektem ale w tym przypadku jes to naduzywane. Znowu znamiona zamierzonego luzu? Plyta jest fatalnie nagrana. Nie ma w niej zupelnie poczucia przestrzeni, studia czy sceny. Brzmienia instrumentow sa ostre do bolu, ich relacja do wokalizy i relacje wzajemne nie sa zbalansowane. Trudno to wszystko jakos poukladac. Sprawia wrazenie roboty amatorskiej. Takze mastering nie lagodzi ostrych krawedzi. Produkcyjny knot. Angielski Lipnickiej na wielu utworach bardzo dobry ale nie na pierwszym. Czy to zamierzone? Taki polski angielski. Wiem, ze to co napisalem jest ostre. Ktos moze odebrac jako niesprawiedliwe. Ale te cierpkie slowa sa wywolane rozczarowaniem, ze mogla to byc plyta wybitna i moglaby przejsc do historii naszego rocka jako wydarzenie i cos specjalnego. Artysci wydaja sie byc we wlasciwym nastroju weny i niesieni nia napisali kilka osobistych i dobrych piosenek. Bo na tej plycie sa dobre piosenki. Ale potem przyszlo je wykonac i nagrac. I tu Waterloo.

O dźwięku:
Jedna z najgorszych produkcji jakie mam na polce. Reagge z Afryki nagrywane w studiach malych panstw upchanych wokol Zatoki Gwinnejskiej ma lepsza jakosc niz Nieprzyzwoite Piosenki. Szkoda. Naprawde! Nawet przy zalozeniu, ze to piosenki spiewane przy ognisku zabraklo nawet przyzwoitego, karczemnego poziomu. Nie nadaje sie do sluchania na sprzecie hi-fi.