O muzyce:
Fajna i naprawdę przyjemna płyta Pata z najlepszego okresu, czyli grania w stajni Eichera - ECM. Obok klasycznego brzmienia PM mamy tutaj próbki ambitniejszego podejścia do tematu , jednak w ramach ogólnie przyjętej patowej konwencji. Lubię 'Watercolors', szczególnie jesienią. Dla patologów rzecz obowiązkowa, dla reszty może być przyjemnym, choć niezbyt zaskakującym odkryciem.

O dźwięku:
Przyzwoity, analogowy, ale bez rewelacji.

O muzyce:
Watercolors, Pat nagrał późnych latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku i teraz przy słuchaniu tej muzyki odczuwamy trochę inną, trochę archaiczną, muzyczna epokę. Przy ocenie tej płyty spróbuję jednak zapomnieć o upływie czasu a także o setkach innych kompozycji tego muzyka jakie są mi znane z późniejszego okresu. Muzyka z Watercolors jest bardzo malarska, pejzażowa, światłocieniowa. Chwilami bardzo młodzieńcza i trochę niezdecydowanie ostrożna, chwilami bardzo dojrzała. Pat nagrywając te płytę miał zaledwie dwadzieścia trzy lata. Słuchanie tych ośmiu utworów to jakby oglądanie ośmiu akwarelowych obrazków z wystawy, przełożonych przez młodego, bawiącego się dźwiękiem chłopaka na język muzyczny. Tytuł płyty i tytuły poszczególnych utworów są bardzo adekwatne do ich zawartości: Icefire, Oasis, Lakes....a zwłaszcza Sea Song. Pejzaże na tym naszym globie potrafią czasami przybierać bardzo banalną formę i także ta płyta momentami ociera się o takie granice banału ale mimo wszystko mam jednak wielki sentyment do akwarelek Methenego i często do nich wracam. To chyba coś na zasadzie wielkiego sentymentu do zdjęć zachodów słońca nad morzem, jakie zrobiło się podczas udanych wakacji. Płyta nagrana w składzie: Lyle Mays, Eberhard Weber, Dan Gottlieb i oczywiście Pat Metheny

O dźwięku:
Mimo iż to ECM jestem rozczarowana realizacją. Przy takiej malarskości muzyki można było wydobyć na zewnątrz dużo więcej i podkreślic dużo więcej z jej wartości. Szkoda.