Bugge Wesseltoft - Playing - 2009

[Terrapin]

Pozwalam sobie wkleić tu tekst napisany przeze mnie na użytek innego forum:

 

 

 

Lubię Wesseltofta. Także za brak obciachu: swoją debiutancką płytę zatytułował niezbyt skromnie "New Conception of Jazz", chociaż bardziej na miejscu byłyby inne przymiotniki, np. "another" lub "different"... Napakowana elektroniką, transowa "koncepcja jazzu" była całkiem interesująca, chociaż dramatycznie "nowa" specjalnie nie była. Moim ulubionym albumem Bugge jest pochodzący z 2003 "Live", na którym kilka fragmentów, choćby solo na minimoogu w "Sharing" świadczy o kapitalnym wręcz wyczuciu, co z czym można pomieszać, bo w końcu o to chodziło.

 

Dwa lata temu Bugge wydał okropną moim zdaniem płytę "IM", będącą zapisem jego solowych, fortepianowych wynurzeń. Wyszło coś jeszcze nudniejszego od solowych popisów Billa Evansa. Bo, podobnie jak Evans, Wesseltoft nie jest pianistą sensu stricto. Jest aranżerem, prowokatorem, kompozytorem ale na litość boską nie zostawiajcie go samego z jego ukochanym instrumentem, bo zanudzi na śmierć!

 

"IM" chyba śniło się Buggemu po nocach i zlany potem budził się, przyrzekając "Nigdy wiecej piano solo!". Słowa dotrzymał... Częściowo.

 

"Playing" to płyta solowa, ale fortepian saute to tylko trzy utwory z dziewięciu na płycie. W pozostałych Wesseltoft dodaje szczyptę elektroniki, dźwięki jakiegoś porzuconego w studio akordeonu, stuka w pudło fortepianu, w struny, puka w bębenki, a nawet o zgrozo, śpiewa! Czyli: BW nagrał płytę z innymi, ale inni byli też nim. Efektem jest... kapitalna muzyka!

 

Niezwykły jest nastrój tych nagrań. Ta mieszanka "Bill Evans meets Eric Satie meets John Cage" w efekcie bardzo przypomina fragmenty najlepszych płyt E.S.T.! Podobnie jak Svenson, Wesseltoft bada możliwości prostych, fortepianowych struktur harmonicznych i rytmicznych, przygląda im się niespiesznie, powtarza...

 

Jedynym zgrzytem jest wesseltoftowska wersja mega-jazz-szlagieru "Take Five". Bugge musiał nagrać to późną nocą i zapewne nie było w studio nikogo, kto by przerwał te katusze i wywalił go zza klawiatury... Starszy pan w barze Hotelu Bristol w stolicy gra ten kawałek sto razy ciekawiej, a ingerencje BW w harmonię utworu brzmią tak, jakby grał z jakiejś uproszczonej wersji typu "sto standardów jazzowych w opracowaniu na fortepian solo dla początkujących"

 

Ale reszta jest naprawdę znakomita: pełne pokory miniaturki zagrane z humorem i dystansem. Kamień milowy to to nie jest, ale można się zakochać :-) Najciekawszy na płycie jest wystukany na strunach, wyklaskany i wyskandowany utwór "Hands" - zabawny pastisz "spirituals". Długa improwizacja "Talking to myself" zagrana jest w takim tempie, że ma się wrażenie, że czas się zatrzymuje. Dużo w tym słychać Jarretta, chociaż ten nigdy nie miał cierpliwości do aż tak wolnych temp! Płytę kończy minimalistyczny cover soulowego hitu Jimi Cliffa (i UB40 i Cher!) "Many rivers to cross", niemal wystukany jednym palcem. Ani jednej nuty za dużo... Tu się akurat upraszczanie sprawdziło :-)

 

Polecam. Płyta oferowana jest na polskim rynku za tzw. polską cenę.

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

[tyszkens]

ładnie napisane:)

na tyle ładnie, że chyba raz jeszcze zaryzykuję... mam nadzieję, że tym razem nie będę żałował. Moving i Live mógł stworzyć tylko bardzo zacny muzyk

 

 

ale teraz kręci mnie inny Norweg - Sir Duperman, który tworzy... oczywiście w Duper Studio... poważnie!

posłuchajcie

[LTJ Sonic]

Bugge jest OK,

 

Z podobnych klimatów Cineatic Orchestra relaksująco pogrywa.

[degusto]

a it's snowning on my piano? a tak posłuchac scieżki z "samotność w sieci" i moze odszukać kawałki bugge'go? ja się nie znam . ale lubię gościa :) pozdrawiam :)