Dobre polskie kino.

broniasz · 31 Stycznia

C+.Tyle co nic.Solidne kino.

**wojciech iwaszczukiewicz** · 11 Kwietnia

Trwa posucha w polskim kinie ale wreszcie obejrzałem film , którego nie należy się wstydzić . A nawet można o nim podyskutować . Chodzi o obraz Dominiki Montean Pańków " Skrzyżowanie " . To film współczesny , rozgrywający się gdzieś w podwarszawskiej miejscowości ( Podkowa Leśna ? Konstancin ?). Zaczyna się sceną tragicznego wypadku samochodowego ,którego jednym z uczestników jest główny bohater Jan ( Jan Englert ). Ten wypadek jest przyczyną wszystkich następnych wydarzeń burzących cały dotychczasowy ład w życiu Jana . Jest on emerytowanym lekarzem mieszkającym wraz z żoną w starym , zabytkowym dworku . Ma w miarę poukładane życie , cieszy się autorytetem, lekko skonfliktowaną żonę , sfrustrowanego syna i kontestującą wnuczkę . Można domniemywać ,że do tej pory był raczej apodyktycznym i lekko skostniałym profesorem . Okoliczności wypadku nie są jednoznaczne bo z jednej strony wymusił pierwszeństwo ale z drugiej ofiara ( motocyklista ) znacznie przekroczył dopuszczalną prędkość . Jan oczywiście przeżywa traumę związaną z winą ale z drugiej wypiera ją . Szuka winy poza sobą ,usiłuje tę winę wypchnąć ze swej świadomości . Pragnie także zadośćuczynić żonie ofiary. Ta cała sprawa i jego wątpliwości obnażają prawdziwe oblicze tej rodziny . Jej ukryte grzechy i grzeszki, zakłamanie, pazerność , egoizm , brak zrozumienia. Okazuje się ,że jej członkowie tak naprawdę niewiele o sobie wiedzą . Wszystko to opowiedziane jest trochę w manierze wczesnego Zanussiego czy Kieślowskiego co samo w sobie nie musi być złe. Mamy sprawną reżyserię , dobre dialogi, dobre aktorstwo ( Englert, Romantowska , Czernecki ) . W sumie dobre kino psychologiczne .

**wojciech iwaszczukiewicz** · Wtorek o 18:41

Kolejny polski film o którym można podyskutować to " Utrata równowagi " . To historia rozgrywająca się w środowisku studentów warszawskiej szkoły teatralnej . Główną bohaterką jest Maja przygotowująca się do przedstawienia dyplomowego wraz z grupą przyjaciół . Ich opiekun artystyczny i reżyser Jacek wybrał na tę okazję " Makbeta " . I właśnie tematem filmu są przygotowania i próby tego spektaklu oraz wzajemne relacje pomiędzy studentami oraz ich relacje z opiekunem . A te w miarę rozwoju akcji stają się coraz bardziej napięte , skomplikowane aż w końcu osiągają poziom wrzenia. Bo z jednej strony widzimy zachowanie Jacka stosującego kontrowersyjne metody agitacji i mobilizacji młodych aktorów . On nimi manipuluje , stosuje prowokacje, napuszcza ich na siebie , szantażuje ( szantaż emocjonalny ) , terroryzuje. A z drugiej strony ci młodzi adepci aktorstwa też nie są niewiniątkami . Dla osiągnięcia celu, czyli upragnionej roli są gotowi do wszystkiego . Do kłamstwa, oszustwa, prowokacji , każdej intrygi a nawet przestępstwa ( to już przegięcie ). Nikt nie jest bez winy , nikt nie jest święty .A w tle mamy współczesną warszawkę , ukazaną jednak dość stereotypowo . Tak jak i samo środowisko aktorskie . W tym sensie nasunęły mi się porównania z filmem " Aktorzy prowincjonalni " Holland z okresu tzw. kina moralnego niepokoju .Przy całych oczywistych różnicach związanych z innymi uwarunkowaniami społecznymi . To mój główny zarzut wobec autorów filmu. O to ,że obraz środowiska jak dla mnie jest zbyt stereotypowy . Choć film ogląda się dobrze i jest nieźle zagrany ( do dykcji młodych aktorów można mieć zastrzeżenia ) .

**dzarro** · Wtorek o 19:26

Kolejny polski film o którym można podyskutować to " Utrata równowagi " . To historia rozgrywająca się w środowisku studentów warszawskiej szkoły teatralnej . Główną bohaterką jest Maja przygotowująca się do przedstawienia dyplomowego wraz z grupą przyjaciół . Ich opiekun artystyczny i reżyser Jacek wybrał na tę okazję " Makbeta " . I właśnie tematem filmu są przygotowania i próby tego spektaklu oraz wzajemne relacje pomiędzy studentami oraz ich relacje z opiekunem . A te w miarę rozwoju akcji stają się coraz bardziej napięte , skomplikowane aż w końcu osiągają poziom wrzenia. Bo z jednej strony widzimy zachowanie Jacka stosującego kontrowersyjne metody agitacji i mobilizacji młodych aktorów . On nimi manipuluje , stosuje prowokacje, napuszcza ich na siebie , szantażuje ( szantaż emocjonalny ) , terroryzuje. A z drugiej strony ci młodzi adepci aktorstwa też nie są niewiniątkami . Dla osiągnięcia celu, czyli upragnionej roli są gotowi do wszystkiego . Do kłamstwa, oszustwa, prowokacji , każdej intrygi a nawet przestępstwa ( to już przegięcie ). Nikt nie jest bez winy , nikt nie jest święty .A w tle mamy współczesną warszawkę , ukazaną jednak dość stereotypowo . Tak jak i samo środowisko aktorskie . W tym sensie nasunęły mi się porównania z filmem " Aktorzy prowincjonalni " Holland z okresu tzw. kina moralnego niepokoju .Przy całych oczywistych różnicach związanych z innymi uwarunkowaniami społecznymi . To mój główny zarzut wobec autorów filmu. O to ,że obraz środowiska jak dla mnie jest zbyt stereotypowy . Choć film ogląda się dobrze i jest nieźle zagrany ( do dykcji młodych aktorów można mieć zastrzeżenia ) .

Mam podobne odczucia. Fajne zdjęcia, drętwe dialogi, aktorstwo w stylu starego PWST, dyrdymały na temat Szekspira… W sumie to jak na tak słabe składniki to nawet nie wyszło aż tak fatalnie.

Film z Englertem lepszy - choć też bez szału.