O muzyce:
Fine Young Cannibals wydali ledwie dwie plyty a mimo to przeszli do historii. Kto nie zna piosenki ‘She Drives Me Crazy’? ‘Raw and the Cooked’ to typowy album typu ‘hits only’ i pewnie wiele osob sluchajac zastanawia sie, czy to aby nie skladanka GH. Piosenka za piosenka wysypuja sie jak perelki. Perelki bo 10 sztuk miesci sie w 35 minutach. Wysoki, z natury dedykowany muzyce soul glos Rolanda Gifta (czlowiek jest szalenie podobny do pewnego angielskiego aktora o tym samym imieniu i nazwisku) w polaczeniu z elektronicznym tlem typowym dla lat 80-tych to material na kicz. Jednak jakosc melodyjnych kompozycji i nadzwyczaj zgrabna aranzacja przesuwaja ocene w kierunku ‘arcydzielo’. Dobrze takze zrobilo lekkie zdystansowanie sie od czysto sztucznego brzmienia i dodanie ekscytujacych riffow gitarowych czy sekcji detej, bez znaczenia czy wygenerowanej elektronicznie czy tez nie. Modne, nowoczesne jak na swe lata ubranko tak intensywnie lsni, ze ewidentne zapozyczenia soulowe przywolujace lata 60-te sa trudne do uswiadomienia a przeciez wlasnie one stanowia o niezwyklosci tego albumu. Typowe ‘trzeba miec’ dla ludzi lubiacych lekka muzyke taneczna a przy tym swietny material na prezent, ktory z pewnoscia sie spodoba.

O dźwięku:
Plyta nieco nierowna. Niektore nagrania z drugim dnem, cichymi efektami placzacymi sie daleko od pierwszego planu ale takze utwory typu kawa na lawe. Piosenka ‘She Drives Me Crazy’ jest swietnym probiezem dynamiki sprzetu. Jezeli 2 akordy gitary po odspiewaniu tytulowej frazy dobiegaja z odleglego tla to dobrze swiadczy o mozliwosciach Twego systemu. Podane na twarz jak w radyjku samochodowym niechybnie informuja o plaskim dzwieku systemu i brakach dynamicznych.