O muzyce:
Kiedy zacząłem zarabiać pierwsze własne pieniądze zrobiłem sobie listę płyt, które sobie kupię i właśnie ta była na jednym z pierwszych miejsc. Były to czasy, gdy płyty cd były dla nas Polaków bardzo kosztowną rzeczą. Tak zrobiłem i do dzisiaj jest płytą cd, którą często wkładam do odtwarzacza. Zawsze się cieszę że ją posiadam. Jeśli ktoś nie ma, to powinien sobie kupić. Co to dużo pisać... Według mnie najlepszy koncert MTV unplugged wogóle. Zawsze słucham od deski do deski i za każdym razem mam wrażenie, ze tam jestem i że widzę jak grają... Może dlatego, że nagranie video oglądałem także wielokrotnie.

O dźwięku:
Po prostu świetny. Jeśli chcę wypróbować coś nowego ze sprzętu, to na pewno ta płyta jest wśród tych, które w celach porównawczych wkładam do odtwarzacza.

O muzyce:
Plyta slynna i wartosciowa. Nagrana w 1992 roku wciaz robi wrazenie a to glownie za sprawa niezlej realizacji i ponadczasowego brzmienia. Z zalozenia mial to byc koncercik z elementami wirtuozerii i bardzo akustyczny. Udalo sie. Wersje niektorych utworow wrecz lepsze od studyjnych. Plyta ma jednak pewne wady. Po pierwsze – dlugo sie rozkreca. Pierwszy utwor na rozruszanie palcow moglby byc na dobra sprawe kompletnie pominiety a i kolejne (z wyjatkiem ‘Tears In Heaven’) takze dosc trywialne. Pierwsze oznaki pasji wystepuja przy ‘Nobody Knows You’ a po pasywnej wersji ‘Layli’ zaczyna sie miodek. Dobre wrazenie robi zatrudniona ekipa muzykow, szczegolnie klawisze i gitary. Swietny jest nastroj muzykow i latwosc wchodzenia na wlasciwe poziomy wzajemnego rozumienia sie.

O dźwięku:
Realizacja i forma koncertu tak dobra, ze proby powielenia wykonalo kilku innych muzykow ze zmiennym szczesciem zreszta (dosc udana np. Roda Stewarta). Wielu uwaza, ze jest to wrecz nagranie audiofilskie i snuje na temat tego co slyszy wlasne fantazje (np. ze Clapton przytupuje noga – tak naprawde zas jest to dograna stopa perkusji). Udane pod kazdym wzgledem.

O muzyce:
Fajny klimat i dość wyzluzowane podejście do tematu unplugged, dziś płyta już historyczna, bo raz: najlepiej sprzedawalna płyta boskiego Erica, dwa: najbardziej znany koncert z serii MTV Unplugged (obok Nirvany oczywiście), trzy: kopalnia fajnych pomysłów na stare nagrania. Słowem: warto.

O dźwięku:
Bardzo dobrze zrealizowana płyta jak na majorsów, głos boskiego Erica nieco zmęczony, ale nie sprawia wrażenia śpiewania na siłę. Aparat wykonawczy także bez zarzutu.

O muzyce:
Płyta wydana w 1992. roku. Jak informuje nas juz sam tytuł - w rolach głównych gitary akustyczne. Ortodoksyjni wyznawcy "znaku firmowego" Claptona pod postacią czarno-białego Stratocastera muszą się obejść smakiem. Dla całej reszty mam dobre wieści: Płyta jest świetna. Znajdziemy na niej dobrze znane hiciory jak Layla, Old Love czy Tears in Heaven a także wiele innych , dla mnie, mniej znanych utworów, a każda piosenka zagrana niemal perfekcyjnie. W zespole prym wiodą dwaj gitarzyści (Eric Clapton - oczywiscie - i "Welsh Guitar God" Andy Fairweather-Low), których zgranie jest pierwszorzędne. Brzmią jak jeden czteroręki mistrz. Duża klasa. Do tego mamy basistę, "bębniarza", pianistę i Ray'a Coopera na instrumentach perkusyjnych. I nikt nie psuje ogólnego wrażenia. Płyta wciąga na dobre i po pierwszym przesłuchaniu aż się chce włączyć ja od nowa. Oczywiście po pewnym czasie, jak wszystko, się nudzi, ale zachwyt nie mija. Wciąż z radością sięgam po Unplugged i szybko się to raczej nie zmieni. Czyli polecam i to nie tylko fanom Claptona. W moim przypadku było to pierwsze świadome zetkniecie z Erykiem, warte każdej wydanej złotówki.

O dźwięku:
Krótko: bardzo dobrze zrealizowana płyta.