Są wykonawcy, na których nowe płyty czeka się z wyczekiwaniem, ale równolegle z 'pewną taką nieśmiałością': bo z jednej strony ulubiony muzyk wydaje długo oczekiwane nowe dzieło, ale też rodzi się pytanie, czy utrzyma oczekiwany przez nas poziom. Jarrett i jego słynne Trio spełnia zawsze na szczęście tylko ten pierwszy warunek: ich wspólne płyty to od wielu już lat pewniak i zakup bez konieczności wcześniejszego słuchania w sklepie. Tak też jest i tym razem, bo właśnie teraz ukazała się omawiana płyta The Out-of-Towners. Zapowiadana wstępnie na stronie internetowej ECM jako dwupłytowa, niestety zawiera w efekcie końcowym tylko jedną płytę. Widocznie regularnie pojawiające się nowe płyty Jarretta spowodowały lekkie przegrzanie jazzowej koniunktury i stąd taka decyzja, a nie inna. Szkoda.
Po wyjęciu z pudełka pojawia się pierwsze zaskoczenie: nie jest to nowe nagranie, lecz koncert z Monachium, zarejestrowany 28. lipca 2001, a więc ponad trzy lata temu. Okazuje się, że nagminną polityką Eichera w przypadku takich artystów jak właśnie Jarrett, staje się trzymanie nagrań na półce w oczekiwaniu na moment, kiedy jego zdaniem mogą one ujrzeć światło dzienne i nie spowodują zbytniego nasycenia rynku. Nie jest to moim zdaniem specjalnie sensowne z punktu widzenia słuchacza, gdyż nagranie sprzed ponad trzech lat nie jest do końca aktualne i co za tym idzie: 'nowe'.
Dowodem tego jest fakt, że choćby podwójna, fenomenalna koncertowa płyta improwizowana Always Let Me Go sprzed dwóch lat, zawiera materiał koncertowy z kwietnia 2001, a więc nagrany raptem trzy miesięce wcześniej niż Out-of-Towners, a wydany już przecież całe dwa lata temu! Muzycznie obie te płyty dzieli jednak bardzo wiele, niestety.
No ale takie są preferencje wielkiego Manfreda i na to wpływu prawdopodobnie nie mają nawet szefowie samego Universalu (firma-matka): od lat wielu Eicher jest to producent - ikona we współczesnym jazzie i nie tylko jazzie: dość wspomnieć coraz ciekawszą i coraz szerszą stylistycznie tzw. Nową Serię, gdzie ukazują się nagrania bardzo ciekawych nowych artystów współczesnych oraz aktualne interpretacje uznanych dzieł 'poważnych'.
Wracając do nowej płyty wielkiego Keitha muszę przyznać, że jestem nieco zaskoczony: po fenomenalnych płytach koncertowych z całkowicie improwizowanym materiałem 'freakowym' , wspomnianej wcześniejAlways Let Me Go z koncertów w Tokio oraz równie genialnej Inside Out z koncertem z Lodnynu z 2000. roku, Jarrett na dobre powrócił do stylistyki i repertuaru z szerokiego spektrum American Songbook.
Płyta Out-of-Towners zawiera sześć utworów - standardów, z czego utwór otwierający set poprzedza Intro na fortepian solo oraz jedną zupełnie nową kompozycję lidera. Właśnie ten tytułowy utwór nawiązuje po części do tamtych wspaniałych płyt, a jest to przepięknie zagrany, blisko 20-sto minutowy blues, który w zasadzie stanowi najlepszą rekomendację do niezwłocznego nabycia tej płyty.
Dla fanów Jarretta: no cóż, Out-of-Towners to pozycja oczywiście obowiązkowa - jak każda płyta tego wybitnego pianisty i artysty. Dla wybiórczych fanów, którzy mają w kolekcji wcześniejsze liczne płyty tria ze standardami: pozycja niekonieczna, lecz zachęcam: posłuchajcie koniecznie utworu The Out-of-Towners, bo porcja zdrowego, znakomitego bluesa jeszcze nikomu nie zaszkodziła!
Dodam też, że płyta OOT jest moim zdaniem lepsza od średnio udanej, poprzedniej płyty koncertowej, Up For It. To niewątpliwie kolejny atut nowego zestawu.
.png.2fedbaeed142d9ffa7ad27f243687120.png){kind=logo}
