O muzyce:
Śliczni chlopcy z lat 80-tych stali sie panami w średnim wieku. Minelo 20 lat i mimo fryzur ’na żółtko’ (posklejane włosy) czy za luźnych strojów widać, że potrącił ich rydwan czasu. Muzyka? Jest rok 2004 zatem jest współcześnie. Troche elektroniki rodem z najnowszych płyt Madonny czy J-Lo. Brzmienie czasami jak ELO czy Moody Blues ale po nowemu. Odrobina funk zmieszana z brzmieniem akustyczno-elektroniczynym tradycyjnych instrumentów (czyt. gitar). Po tym wywodzie pewnie 90% czytajacych powie sobie ’nie, tylko nie to’. Błąd. Płyta jest zaskakująco dobra a to dzięki fantastycznej melodyjnosci i znakomitemu wokalowi. Przyznam się, że w Duran-Duran zawsze podobal mi sie bas, jeden z lepszych jakie możemy spotkać w zespołach rockowych. Ale teraz prócz basu nieźle wypada i nienarzucająca się perkusja oraz elektronika. Dodajmy wokal i niezle melodie - czego chciec więcej? Płyta jest pop-rockowa, utrzymana głównie w średnich tempach ale nie razi ostrością. Do zjedzenia przez praktycznie każdego, także niezbyt osłuchanego człowieka. Dobry prezent dla dziewczyny – potem bedziecie mogli od niej pożyczać Astronaut do przesłuchania ;-) Aaa.. - bym zpomniał. Wiele płyt ostatnio zasadza się na regule – jeden dobry ciągnik a reszta jakoś się sprzeda. Tu jest odwrotnie. Na płycie praktycznie nie ma żadnego super-duper przeboju a jest 12 znakomitych pozycji, z których żadnej nie spiszecie na straty. W każdej jest zas jakiś miły haczyk.

O dźwięku:
Dźwiek jest popowy ale i na dobrym poziomie. Niczego nie przewalono, sporo efektów 3D ale nie dla samego efekciarstwa. Po prostu muzyka jest zawieszona w całym pokoju ale nie próbuje zarócić w głowie i wywołać chorobę morską.