O muzyce:
Widzę nazwe zespołu ,a przy nim brak recenzji .Dlaczego by nie. Przepraszam będzie trochę prywaty. Muszę zacząć od tego, że zespół ten spowodował moje zainteresowanie muzyką na poważnie.Pierwsza płyta jaką dostałem to właśnie grupa Queen.W latach 80 bardzo kibicowałem Frediemu i spółce.Tak było do 91r. Potem zaczął się koszmar,to co było naprawdę niezłe stało się mordęgą.Queen 100razy na dzień w wersji disco .havy itp.Odpuściłem na kilka lat, a dziś wracam do ich płyt 1 albo 2 razy do roku ,ale właśni płyta Queen II powoduje u mnie ten dreszcz muzycznej radochy.Dlaczego,wydaje mi się ze jest to najwybitniejsze osiągnięcie grupy .tak wiem potem była noc... i dzień.... płyty które zapisały zespół w histori muzyki,jednak na nich grupa szła już w innym kierunku.Mamy tutaj piękny wstęp procession przechodzący w rockowy father to son,następnie ballade white queen (najpiękniejszą nawet ta z nismiertelnego się chowa)a dalej m.in. orge battale prawie jak u.heep ,loser in the day z początku może kojarzyć się z zeppelinami , przy marszu czarnej królowej wiemy co nas będzie czekać w 1975r. Na zakończenie seven seas of rhye kawałek który sumował na składakach pierwsze dwie płyty, całość nie podzielona przerwami zachowuje forme suity.Polecam. [Dodam tylko że tekst miał iść 7 dni temu,ale komputer miał inne zdanie.]

O dźwięku:
Płyta trzyma poziom swoich rówieśniczek,ale do szczytowych osiągnięć realizacji grupy nie należy.Pózniej było dużo, dużo lepiej, chociaż by jazz ,która brzmi o niebo lepiej.

O muzyce:
To pierwsza koncepcyjna plyta Queen. Debiut zawieral zbior piosenek. Tu dodano pomysl na calosc. W wersji winylowej plyta ma strony biala i czarna. Pierwsza strona to utwory Briana May'a i jeden utwor Taylora. Strona druga to kompozycje Freddie Mercurego. Sa to jeszcze czasy, kiedy Brian May probowal spiewac a i jego kompozycje nie sa najwyzszych lotow. Na szczescie jest jeszcze jego gitara. Rozbudowana kompozycja White Queen jest bardzo interesujaca. Taylor i jego Loser in The End to tylko ciezki przerywnik. Strona Mercurego jest ciekawsza w mojej skromnej opinii. Utwory lepsze melodycznie i troche bajkowego i surrealistycznego swiata , ktory jeszcze dlugo bedzie przewijal sie tworczosci Queen. Sa takze balladowe czy popowe utwory ale najwieksze wrazenie robia rozbudowane kompozycje: Orge Battle i The March Of The Black Queen. To jeszcze nie jest Queen o brzmienu znanym z pozniejszych lat ale na Queen II pojawiaja sie pewne ciagoty do rozbudowanych i wyrafinowanych form, ktore zakonczy kiedys Innuendo. Plyta nad wyraz oryginalna i nietypowa. Sa jej zagorzali fani jak i przeciwnicy. Warta uwagi ale moze lepiej przesluchac przed kupnem. Ja lubie i czasami slucham uwaznie.

O dźwięku:
Ta plyta nagrana juz przez zespol o pewnej renomie wiec do produkcji przylozono sie staranniej. Wciaz widac pewne niedokladnosci ale wziawszy pod uwage, ze wszystko dzieje sie w 1974 roku nie jest zle.