Najpierw posłuchajmy...

 

Forever Autumn - The Moody Blues

P 1978 Sony Music Entertainment UK LTD.

 

For three days I fought my way along roads packed with refugees,
The homeless, burdened with boxes and bundles containing their valuables.
All that was of value to me was in London.
By the time I reached their little red brick house, Carrie and her father were gone.

Forever Autumn

Journalist
The summer sun is fading as the year grows old,
And darker days are drawing near,
The winter winds will be much colder,
Now you're not here.

I watch the birds fly south across the autumn sky
And one by one they disappear,
I wish that I was flying with them
Now you're not here.
Like the sun through the trees you came to love me,
Like a leaf on a breeze you blew away...

Through autumn's golden gown we used to kick our way,
You always loved this time of year
Those fallen leaves lie undisturbed now
'Cause you're not here
'Cause you're not here
'Cause you're not here

Fire suddenly leapt from house to house.
The population panicked and ran, and I was swept along with them, aimless and lost without Carrie. Finally, I headed eastward for the ocean and my only hope of survival: a boat out of England.

Journalist
Like the sun through the trees you came to love me,
Like a leaf on the breeze you blew away...

A gentle rain falls softly on my weary eyes
As if to hide a lonely tear
My life will be forever autumn,
'Cause you're not here
'Cause you're not here
'Cause you're not here

As I hastened through Covent Garden, Blackfriars and Billingsgate,
More and more people joined the painful exodus.
Sad, weary women, their children stumbling in the street with tears,
Their men bitter and angry, the rich rubbing shoulders with beggars and outcasts.

Dogs snarled and whined, the horse's bits were covered with foam,
And here and there were wounded soldiers, as helpless as the rest.
We saw tripods wading up the Thames,
Cutting through bridges as though they were paper.
Waterloo bridge, Westminster bridge, one appeared above Big Ben.

Ulla!

Never before in the history of the world,
Had such a mass of human beings moved and suffered together.
This was no disciplined march, it was a stampede,
Without order and without a goal, six million people unarmed and unprovisioned driving headlong.

It was the beginning of the rout of civilization, of the massacre of mankind.
A vast crowd buffeted me towards the already packed steamer.
I looked up enviously at those safely on board... straight into the eyes of my beloved Carrie.
At sight of me she began to fight her way along the packed deck to the gangplank.
At that very moment, it was raised,
And I caught a last glimpse of her despairing face as the crowd swept me away from her.

Journalist
Like the sun through the trees you came to love me,
Like a leaf on a breeze you blew away...

Through autumn's golden gown we used to kick our way
You always loved this time of year
Those fallen leaves lie undisturbed now
'Cause you're not here
'Cause you're not here
'Cause you're not here

 

Autorzy utworu: Jeff Wayne / Paul Anthony Vigrass / Gary Anthony Osborne

***

 

Co prawda nie ma jeszcze jesieni, a już na pewno tej "wiecznej", ale ten utwór tak zasiedlił się w mojej głowie, że dzielę się z Wami moją weekendową "zajawką". Z tej składanki/kompilacji różnych utworów The Moody Blues - The Very Best Of (1996/2000 DECCA/Universal Music TV) najczęściej w odtwarzaczu CD wybierałem numery: 12, 13, 16 i 17. Wszystkie te cztery utwory są umieszczone na moim blogu "Blog Kangiego".

Chciałbym krótko zrecenzować singla - utwór "Forever Autumn". 

Cudowny głęboki tekst, nie tak, jak to powstały w dziejach Muzyki tysiące kompozycji - infantylnie o miłości. Jest o miłości, ale o miłości przeżywanej, przeżytej, prawdziwej, spełnionej, niespełnionej, odwzajemnionej, nieodwzajemnionej, wyidealizowanej. Tutaj można by było napisać "Niepotrzebne skreślić". To utwór o tęsknocie, wyczekiwaniu na lepsze czasy, na powroty ludzi, których kochamy, o wspomnieniu tych, którzy odeszli.

Jest tutaj przepiękna melodia. Lekka, zwiewna. Ja właśnie po koło 40-stu latach istnienia na tym ziemskim padole zrozumiałem, że w muzyce kręci mnie melodia. Może być prosta, nie musi być komplikacja rodem z najbardziej "odjechanego" free jazzu. Nie. Ma być melodia. Nie ma melodii, nie słucham. Przecudna linia gitary basowej. Podskakujące dźwięki prowokują do tupania nóżką, a nawet do tańca. Mamy cudowną sekcję smyczków, odzywającą się dokładnie kiedy potrzeba. Następnie sekcja fletów. Był to czas kiedy to gra na flecie był modna i takie solo znaczyło wiele. Dziś ten instrument wręcz umarł. Ale nie piszmy co mamy dzisiaj.

"Forever Autumn" to wspaniały utwór. Jako, że na forum ciężko odnaleźć jakieś dyskusje i ludzkie opisy historii z nim związanych, często wchodzę w komentarze na You Tube i zdarzają się niesamowite wpisy ludzi, którzy coś przeżyli. Niestety dużo jest historii smutnych: utrata najbliższych, tęsknota za niespełnioną, nieodwzajemnioną miłością, samotność.

 

Co do jakości realizacji nagrania, to sprawa wygląda następująco. To składanka z różnych okresów. Składanek staram się nie oceniać chociażby z problematyki masteringu, wyrównania głośności każdego utworów tak, żeby dobrze się słuchało całości. Jak dla mnie odbiór jest dobry, a nawet bardzo dobry. Nie ma suchości, jest "tłuszczyk", jest ciekawe ciepłe "plumknięcie" na basie. Flety grają czysto z piękną barwą.

Wokal - czuć smutek w głosie. Artyści w tamtym czasie nie oszukiwali swojej publiczności. Pamiętam jak oglądałem film dokumentalny o Krzysztofie Krawczyku, notabene już drugi rok zbieram się pod Łódź żeby pojechać na cmentarz i złożyć Krzysztofowi Krawczykowi kwiaty i hołd za zasługi w Polskiej Muzyce Rozrywkowej. Ojciec tego artysty powiedział synowi tak - w przybliżeniu, bo dokładnie nie przytoczę teraz jego słów - "Ty Krzysiu wyjdź na scenę i daj z siebie wszystko. Ci ludzie przyszli zmęczeni po pracy w fabrykach, biurach rachunkowych, projektowych. I chcą żebyś ich rozweselił, żeby wypoczęli przy Tobie. Daj z siebie wszystko". I Krzysztof Krawczyk tak robił. Podobnie Niemen, Ciechowski, Grechuta, a na Zachodzie The Moody Blues. To się czuje. Doświadczony słuchacz wyczuwa fałsz i kłamstewka. Wyczuje też prawdę i gdy artysta na scenie zatrze granicę pomiędzy artyzmem, rzemiosłem sztukę i swoim życiem prywatnym. Najpiękniejsze emocje są wtedy gdy artysta coś w życiu przeżyje i próbuje o tym opowiedzieć nie wprost, ale między wierszami. Dochodzi to tego wizerunek, podstawa, gestykulacja, mimika twarzy i wyraz oczy. Z oczu można podobno dużo odczytać. Tacy Panowie jak Krzysztof Cugowski i Grzegorz Skawiński skutecznie się od tego bronią. Na szczęście stanowią mały procent artystów w okularach. Zresztą ponoć muszą je nosić ze względów zdrowotnych, zatem pozostaje mi się odpierwiastkować od nich.

Wracając do tematu. Obok przepięknego polskiego utworu "W żółtych płomieniach liści" śpiewanego przez Łucję Prus - utworu wielkiego kalibru i przesłania - kompozycja "Forever Autumn" formacji The Moody Blues na zawsze będzie w kanonie moich ulubionych utworów kojarzących się z jesienią.

Zachęcam do wysłuchania, najlepiej z tekstem przed oczami, aby w pełni zrozumieć przesłanie. Chociaż nawet jeśli w pełni się nie zrozumie, a tylko w połowie, to też będzie duży sukces.

Dziękuję za uwagę.

Kangie

18.07.2023