Najnowszy album studyjny formacji Myslovitz. Była 10-letnia przerwa. Co prawda ma już kilka ładnych miesięcy. Debiut wokalisty w zespole - Mateusza Parzymięso. Czy czuć magię "firmowej" muzyki sprzed lat, kiedy to Artur Rojek czarował?

     I powiem Wam, że od odejścia Artura z zespołu minęło 11 lat. Skupiałem się na twórczości solowej tego artysty. A o kontynuacji Myslovitz zapomniałem. Nawet przeoczyłem istnienie i jakiekolwiek dokonania niejakiego Michała Kowalonka. Będzie zatem odniesienie - porównanie nowego wokalisty tylko do Rojka.

     I napiszę Wam moi drodzy tak - to nadal Myslovitz. Brzmi jak Myslovitz, teksty jak stary dobry Myslovitz. Jednak Artur Rojek to nie Roger Waters - nie stanowił "jądra" grupy. Zasług Rojkowi nie odbieram, ale Mateusz Parzymięso kontynuuje tradycję i zespół brzmi jak kiedyś. Trochę mniej surowo, bardziej miękko, szlachetniej.

     Mój faworyt "Miłość". Po pierwsze tekst życiowy, prawdziwy. Po drugie progresja akordów w momencie pojawianie się słów "nic już, złap oddech, opanuj puls" oraz później "nie wiem co ci jest, nie musisz spać gwałtownie, próbujesz łapać tlen". Chodzi mi o dokładnie przejście akordowe durowe z C do Cis-. Pięknie obniżenie o pół tonu i wejście na B. Mnie to intryguje, zastanawia nad rozwiązaniem akordowym. Ładne.

     Melorecytacja Kasi Gołomskiej (ATLVNTA) w utworze "Latawce" wprawia mnie niejako w osłupienie, ale przez chwilę. Bo pasuje. Zastanawiające i dające do myślenia zdania, np.

"[...] Dobrze że Bóg kobietą jest, poskłada to, poskładaj mnie [...]"

     W "Dziewczynie z wiersza Lennona" mamy do czynienia z miarowym, melancholijnym, wciągającym groovem gitary basowej.

     Album o życiu, miłości, rozstaniach, radzeniu sobie z nimi, nienawiści, polityce, używkach, alkoholu, narkotykach. Czyż zakochanie/zauroczenie/zadurzenie nie jest narkotykiem? Kto z Was doświadczył narkotycznego stanu, zawieszenia w próżni? Dopamina w mózgu i takie tam inne ważne sprawy... Zaskoczył mnie ten album na plus.