O muzyce:
To jest to, o co chodzi w muzyce.

O dźwięku:
W porządku.

O muzyce:
I oto jak sie skonczyla kariera jednego z najwiekszych zespolow lat 70-tych i 80-tych. Innuendo - 1991. Album jest pozegnaniem z fanami, pozegnaniem z zyciem. W klamrach dwoch przejmujacych utworow, tytulowego i Show Must Go On jest interesujacy material muzyczny zawierajacy prawdziwe skarby. Latwiej jest wymienic slabsze utwory niz wybitne. Slabsze to chyba napisany wczesniej The Hitman (nieco toporna melodyka), Headlong (brakuje iskry bozej by nadac temu utworowi przyjazniejszy uszom charakter), Don’t Try So Hard (nieco przeslodzony interesujacy przekaz) i I Can’t Live Without You (chwytliwa melodia ale dosc karkolomna aranzacja chwilami rodem z 3 ligii). Za to plyta zawiera rzeczy naprawde swietne, takie jak chocby otwierajacy Innuendo ze swietna solowka na gitarze Steve’a Howe z Yes. Utwor moze troche patetyczny ale i zawierajacy filozoficzne przeslanie o umiarkowanej dozie manierycznosci. I’m Going Slightly Mad to sympatyczny pop ale nawiazanie do choroby Freddiego. Z kolei pompatyczny ale za to doskonale zaaranzowany glosowo All God’s People ma soulowe ciagoty. These Are the Days of Our Lives jest przejmujaca ballada a The Show Must Go On pozegnaniem z fanami. Takze lubie Delilah, piosenka o kocie ale z mila dla ucha linia basu i dowcipnym tekstem. Pierwszy raz chyba jestesmy w domu Freddie Mercurego. Pierwszy i ostatni.

O dźwięku:
Plyta nagrana jest specyficznie, jakby z dystansu. Dynamika jest stonowana i az kusi by sluchac glosniej. Ale oczywiscie niewiele pomaga takie dzialanie. Jest jak jest.