O muzyce:
Prosto z mostu: przeciętna płyta z przebłyskami. Mieszanka fantastycznych utworów z przynudnymi i za długimi daję w efekcie twór, którego po kilku wysłuchaniach nie włączam juz bez użycia funkcji Program. Co wybieram - niezmiennie Reptile, Broken Down, Second Nature, Modern Girl i Son&Sylvia. Pierwszy i ostatni to utwory instrumentalne, zwłaszcza ten drugi - perełka. Czasem takze do listy dołącza Travelin' Light i Got You On My Mind. Inne utwory sa przyjemne, ale tylko przyjemne. Dobre na spoykanie w gronie przyjaciół. Don't Let Me Be Lonely Tonight lubiłem... dopóki nie kupiłem płyty Davida Sanborna z jego interpretacją ;). Acha - okładka płyty i wstęp w ksiazeczce wskazywałby na album wręcz konceptualny, poświęcony ludziom widocznym na jednym ze zdjęć - "Sonowi" i Sylvii (a "Reptile" to po prostu "ksywka" małego Claptonka). Nic z tego - dobór piosenek wydaje się być dość przypadkowy. jedynie wspomniane dwa utwory instrumentalne nawiązuja do tej tematyki. Trochę szkoda, ale EC to nie np Roger Waters. Niektórzy powiedzą, że może i lepiej... Podsumuję tak: niedroga i bardzo przyjemna płyta. Jest też na niej parę utworów, dla których warto ją kupić. Ja w każdym razie nie żałuję wydanych pieniędzy.

O dźwięku:
Nagranie po prostu świetne. Czyściutko i pięknie, trochę miękko i bardzo przyjemnie, Ciekawe jednak, że w niektórych konfiguracjach lekko ocieplonych sprzętowych płyta paradoksalnie nagle gra agresywnie, ostro i kłuje w uszy (!). Pierwszy raz usłyszałem tak natarczywe brzmienie z iQ3. Zmiana na inną, z natury agresywną płytę i dźwięk okazał się wygładzony. Czemu tak? Nie mam pojęcia :-/

O muzyce:
Wzglednie nowa (2001) i latwa do dostania plyta Erica Claptona zostala na AMG ostro skrytykowana. Jej odwolujaca sie do rodzinnego albumu okladka nie odpowiada zawartej w srodku tresci – piosenki z roznych parafii. Co racja to racja – wydaje sie, ze Eric mial pomysl ale zabraklo odpowiedniej ilosci utowrow ‘w temacie’ wiec dorobiono inne. Razem dalo to potezna dawke (70 min?). Plyta jest wiecej niz zasobna w piosenki. Od pierwszego sluchania wiadomo, ze artysta nie celowal w Kilimandzaro a raczej w Gubalowke. I takie ‘bezpieczne’ podejscie do tej plyty daje wlasciwa optyke – przyjemnie sie slucha. Jakby bylo malo, procz owego naginania ku przyjemnosci takze produkcja jest wybitnie przyjazna sluchaczowi. Ta plyta zawsze i wszedzie zabrzmi znakomicie. Pierwszy, tytulowy utwor jest dopieszczony do granic. W sumie jednak powstaje pytanie kogo taki misz-masz zadowoli. Bluesowcow? Chyba nie. Lowcow przebojow? Takze nie. ‘Reptile’ to latwo wchodzaca muzyka ‘made in Eric’. ‘Tylko’ czy ‘az’? Lubie te plyte bo slucha sie przyjemnie i nieangazujaco. Po wielu sluchaniach zaczyna sie nawet podobac a poszczegolne utwory dostaja twarzy.

O dźwięku:
Nagranie jest znakomite i szczerze mowiac na poczatku tylko jego jakosc zachecala mnie do ponownych przesluchan. Popularne w pisemkach fi-fi okreslenie ‘rownowaga tonalna’ czy ‘balans tonalny’ ma tu wzorzec odniesienia. Kazdy instrument ma swoje miejsce w szerego i jest to miejsce pod kazdym wzgledem wlasciwe. Forma przewyzszyla tresc. W moich uszach nagranie referencyjne w swym gatunku.