To pierwsze głośniki, które zastąpiły moje ukochane Linn Keilidh (dlaczego ukochane- patrz recenzja Linn Keilidh). Przez dłuższy czas trzymałem w domu obie pary, nie mogąc zdecydować, której się pozbyc. Nieco znurzony spokojnymi i "bezpiecznymi" Linnami (byłem im wierny od dwóch lat), nie przypadkowo dopusćiłęm się zdrady z typem będącym ich kompletnym przeciwieństwem. Jakbym z wygodnej limuzyny o miękkim zawieszeniu, przesiadł się do ciasnego bolida F1. BW 685 to czysta dynamika. Sekcja rytmiczna poprostu powalała. Zwarta, szybka, mocna, bezbłędna. Niesamowita. Audioslave wyrywa mózg. Budgie niszczy jak torpeada (nie byłem w stanie wyłączyć płyty w połowie), Led Zeppelin kruszy tynk na ścianie i wyrywa deski z podłogi. Z elektroniką radzą sobie równie dobrze. Płyta "Black Celebration" Depeche Mode brzmi tak świeżo, jakby nagrano ją wczoraj. Absolutnie kontrolowany bas, ani nie za głęgoki ani nie za płytki, dokładnie taki jaki powinien być, mocny (przy spokojnej muzyce zbyt mocny) środek i metaliczna, dżwięczna, iskrząca góra. Detale ostre jak żyletka.
Niestety, nie wszytsko wygląda tak pięknie. Problem zaczyna się, gdy na scenę wkracza większa ilość instrumentów. Polifonia w pewnym momencie stapia się w jednolitą masę i trudno odróżnić poszczególne dżwięki. Nie jest to chyba wina rozdzielczości, która przy muzyce kameralnej jest na prawdę bardzo dobra. Myślę, żę przyczyną jest zbyt mała, bądż nieopowiednia, skala barw tonalnych (czy jak tam zwą tą właściwość, która pozwala nam odróżnić skrzypce od saksofonu). Dopóki mamy zastaw instrumentów o zdecydowanie różnym brzmieniu, np. gitara, bas, painino, perkusja, wokal, BW idą jak burza. W momencie pojawienia się drugiej gitary, puzonu i trąbki, zaczynają się kłopoty. Ale nie jest najgorzej. Najgorzej jest przy ścianie dzwięku. Jako oddany fan Nine Inch Nails byłem naprawdę rozdarty słuchając ich nagrań na BW. Podczas gdy "Right Where It Belongs", "Home" czy "Dead Souls" wywoływały fale dreszczy na plecach, "Burn", "Just Like You Imagined" i "Only" zmuszały w połowie do naciśnięcia guzika STOP. Także problem barwy sprawiał, że chętniej sięgałem po ostrzejsze, rockowe brzmienia, niż jazz i muzykę wokalną. No cóż, za £390 nie można ozekiwać cudów. BW swoją powalającą dynamiką i tak przekracza ten pułap, i to chyba wielokrotnie. Do dziś żaden głośnik nie zagrał "Music is Throgh" Jamiego Culluma z taką werwą. Cięko było się rozstawać...
Po BW 685 miałem przelotny, niewart wspomnień, romans z ProAc Studio 110, a chwiłe póżniej zapałałem głębokim uczuciem do Ushera x-706. Ale to już zupełnie inna historia.
.png.2fedbaeed142d9ffa7ad27f243687120.png){kind=logo}
