Perełki z Blue Note

[Chicago]

Sonny Criss - 'The Complete Imperial Sessions' / Blue Note, 2000, 2CD Set, Connoisseur Series Limited Edition

 

Materiał na tych dwóch cd jest zaczerpnięty z trzech płyt: 'Jazz USA', 'Go Man' oraz 'Plays Cole Porter' i obejmuje komplet nagrań dla Imperial Records. Wszystkie nagrania pochodzą z 1956 roku i są remasterowane w mono w systemie 24 bitowym. Alcista Sonny Criss należał do pierwszych ucznów bebopowej szkoły Charlie Parkera i był wybitnym muzykiem - pod względem techniki i intensywności gry mało kto mógł mu podskoczyć. Ja lubię wszystkie jego starsze nagrania i takie rzeczy jak ta prezentowana, czy też kilka płytek dla Prestige, między innymi 'This Is Criss', 'I'll Catch The Sun' i znakomita, zorkiestrowana oraz napisana w całości przez Horace Tapscotta 'Sonny's Dream (Birth of the New Cool)', to perełki w czystej postaci. Na 'The Complete Imperial Sessions' mamy do czynienia od samego początku z 'wątkiem' i brzmieniem parkerowskim, z pięknymi emocjonalnymi balladami i oczywiście z bluesem, który był dla Crissa charakterystyczny. Dobra płyta i warta uwagi.

 

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

 

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

[uhuhuuhuhu]

 

A to moja perełka z Blue Note, którą mogę polecić

Alphonse Mouzon Mind Transplant

 

Zachęcony puszczam sobie inną perełkę

Dexter Gordon - Go!

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

[Huberto1984]

Sonny Criss fenomenalny. Mam jego płyty, ale chyba wydania japońskie prestige a nie blue note. Z Blue note mogę polecić "the amazing Bud Powell". Mam dwie płyty z tej serii, jedna z 86 a druga z 96..obydwie oczywiście made in Japan :)

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

[ABs]

kurde Panowie - ja mam chyba z 47% całego jazzu u siebie na chacie i co z tego??? - najlepszego to pewnie bedzie z 90% :-)))

 

ano to że mamy takiego usera jak Chicago, który ciągnie ten temat i ja kiedy zaglądam na to forum to zawsze czytam jego wpisy w pierwszej kolejności.

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

[Chicago]

Dzięki ABs. Dla takich forumowiczów jak Ty i Tobie podobnych, warto tutaj kontynuować cokolwiek.

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

[Chicago]

Walter Davis Jr. - 'Davis Cup' / Blue Note, 2007, RVG Edition

 

Kolejna perełka o tym samym, czyli o bopowym mainstreamie przełomu lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych - niby nic takiego, ale płytka warta odnotowania choćby z tego względu, że pianista ten jest prawie w ogóle nieznany, niewymieniany i jest to jego pierwsze nagranie pod własnym nazwiskiem. Co prawda jak spojrzymy na jego resume, to wydawałoby się, że gość powinien być bardziej znany od znanych, jednak nawet JEB o nim nic nie wspomniał w swoich publikacjach, więc coś musi być na rzeczy. A grał ten człowiek z największymi - brał udział w sesjach i gigach Birda i Dizzy'ego, Maxa Roacha, Melby Liston i co najważniejsze, grywał, aranżował i komponował muzykę w Jazz Messengersach Arta Blakey'go. Najbardziej był znany z interpretacji muzyki Buda Powella i od niego właściwie przejął najwięcej influencji. Miał długą przerwę muzyczną, prawie dziesięcioletnią i powrócił na scenę dopiero w 1970. Grał z mocno prominentnymi muzykami, i czy to przed przerwą, czy też po, możemy być świadkami kolejnego muzyka, który dołączył do panteonu perełek z Blue Note.

 

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

 

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

[Chicago]

Hank Mobley - 'Straight No Filter' / Blue Note, 2001, Connoisseur Series, Limited Edition

 

To co jest najlepszego na tej płycie, to świetne cztery sesje w różnych składach, różnych brzmieniach i o różnych temperamentach. Nagrań dokonał RVG, a sesje odbyły się w jego studio w Englewood w New Jersey. Mamy do czynienia w poszczególnych sesjach z trzema trębaczami, czterema pianistami, czterema basistami i dwoma perkusistami. Na pierwszy ogień idzie sesja z McCoyTynerem, Lee Morganem, Bobem Cranshaw'em i Billy Higginsem - tu mamy trzy pierwsze kawałki, które podobają mi się najbardziej, bo jest w nich najwięcej ognia i coltraneowskiej charakterystyki - sesja z 17 czerwca 1966. Jest jazda na maxa!

 

W dwóch następnych numerach i sesji z 4 lutego 1965 grają Freddie Hubbard, Barry Harris na pianie, Paul Chambers i znów Billy Higgins - straight ahead jazz już o wiele bardziej poukładany niż w pierwszym secie na płycie - całkiem przyjemne granie z zamykającym pięknym walczykiem zatytułowanym po prostu Hank's Waltz. Super!

 

Następne dwa utwory w kolejce, to z kolei sesja z 2 pażdziernika 1963 w składzie z Lee Morganem, Andrew Hillem i w sekcji z Johnem Ore na basie i Philly Joe Jones'em. Kolejny mainstream i straight ahead jazz bez ekstrawagancji oraz spokojnym podkładem Andrew Hilla - rzecz specjalna i świetnie się tego słucha.

 

Ostatni set i ostatnie dwa numery to sesja z 7 marca 1963 z Donaldem Byrdem, którego od razu wyszkolone ucho wychwyci, plus Butch Warren z powtórnie Philly Joe Jones'em w sekcji i za pianem Herbie Hancock. Znakomicie przeprowadzona akcja i zawodowe granie - special thing.

 

Podobnych klimatów można się doszukać na kolejnych perełkach Hanka Mobley'a, a mianowicie na 'The Turnaround' i 'No Room for Squaers' - ale o tych płytkach następnym razem. W każdym razie 'Straight No Filter' (cóż za tytuł) jest warty każdej złotówki - zwróciłbym uwagę na poszczególnych basistów - co sesja to inne brzmienie - zresztą pianiści jak i trębacze też robią swoje. Jak już wspomniałem, najbardziej mnie kręci pierwszy set na płycie z McCoy'em. Perełka jak byk, nawet nie ma się co zastanawiać - brać i o nic nie pytać. Dziękuję za uwagę.

 

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

 

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

[Gość papageno]

Kompilacyjna perełka wydana w 1997. Grant Green i Sonny Clark The Complete Quartets. Nagrania z lat 1961-62. Core Collection.

[Chicago]

Lonnie Smith - 'Turning Point' / BN, 2005, RVG Edition

 

Następna, króciutka trzydziestopięciominutowa perełka z ciekawym składem. Sesja pochodzi z 2 stycznia 1969 jak zwykle i standardowo ze studia RVG. Remasteru dokonał Rudy w 2004. Na uwagę zasługuje najdłuższy na płycie, oklepany kawałek Beatlów 'Eleanor Rigby' grany przez różnych jazzmanów pewnie z milion razy. Akurat wersja z tej płyty jest całkiem niezła i podoba mi się. Na pokładzie Lonnie Smith wiadomo na czym, Lee Morgan na trąbce, Julian Priester na puzonie, Bennie Maupin na tenorze, Melvin Sparks na gitarze i Idris Muhammad na perkusji. Nie powiem, żebym był zachwycony tą płytką, ale nie jest żle, no i 'Eleanor Rigby' budzi respekt - najlepszy kawałek na płycie.

 

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

 

 

Edyt Zapominalski

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

[Chicago]

Chick Corea - 'The Complete "Is" Sessions' / BN, 2002, Connoisseur Series Limited Edition, 2CD

 

Kompletne sesje Chicka z mocno frytowego okresu zebrane na dwóch płytkach. Komentarz wydaje się zbędny - na pewno już kiedyś prezentowałem tę płytkę. Jest co szukać, bo to perełka w jedynym swoim rodzaju. Chick Corea w najlepszym wcieleniu w klimatach free/avant/impro - po prostu miazga! Ale wiadomo, że nie dla wszystkich jest ta płyta, więc tradycjonaliści nie odnajdą się w tym stuffie.

 

Sesje pochodzą kolejno z 11, 12 i 13 maja 1969. Na pokładzie Woody Show, Hubert Laws, Bennie Maupin, Dave Holland, Jack DeJohnette, Horace Arnold i rzecz jasna lider. Jak widać lipy nie ma i naprawdę jest to poważna eklektyczna jazda!.

 

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

 

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

[Huberto1984]

Chicago, znasz ta serie plyt BN? Jak one dzwiekowo wypadaja?

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

 

 

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

 

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

[Magnepan]

Huberto, dzisiaj dotarła do mnie prawdziwa perła , co prawda nie z BN ale z Verve i to Made in Japan i co ciekawe kupiona w PL , NOWA i zapieczętowana.

Trudna do dostania na Zachodzie wspaniała płyta Mark Murphy - Love is what stays. Ten wokalny geniusz jest trochę zapomniany a powyższy album

to jedna z dwóch ostatnich płyt Murphy'ego które nagrał dla Verve. Polecam .

 

 

 

 

Piękny kawałek z płyty - Too late now

 

 

Mark Murphy wychował mnóstwo ciekawych wokalistów jazzowych a jednym z lepszych jest wyśmienity Kurt Elling.

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

[Chicago]

Chicago, znasz ta serie plyt BN? Jak one dzwiekowo wypadaja?

 

Nie znam i nie wiem jak dżwiękowo wypadają. Nie mam płyt z tej serii.

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

[Magnepan]

Kolejna gwiazda Blue Note - Bobby Hutcherson !!! Nagrał ponad 25 albumów dla Blue Note , kilka dla Verve , Columbia Records. Jeden z ciekawszych

wibrafonistów tworzących i nagrywających do dzisiaj . Pierwsza płyta ' Dialogue ' została nagrana w 1965 roku i wydana przez BN.

 

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

 

Na pianie - Andrew Hill , perkusja - Joe Chambers , bass - Richard Davis,saksofony i klarnet basowy - Sam Rivers , trąbka - Fredie Hubbard i lider

na wibrafonie i marimba. Na płycie znalazło się 6 kompozycji w klimatach post bopowych i modal jazz.

 

W tym samym roku 1965 - Blue Note wydaje drugą płytę Bobby Hutchersona - Components w podobnym składzie gdzie zamiast Andrew Hilla - piano

zagrał Herbie Hancock , na basie - Ron Carter a na saksofonach - James Spalding.

 

 

Rok później, w 1966 Blue Note wydaje trzecią płytę Bobby Hutchersona zatyt.- Happenings .Skład zespołu tym razem to kwartet lider - marimba , wibrafon,

piano - Herbie Hancock , bass - Bob Cranshaw i perkusja Joe Chambers.

 

 

Muzyka z płyty ' Happenings ' to zbiór post bopowych kompozycji i ballad jazzowych napisanych przez lidera. Na płycie znalazła się również znana

kompozycja Herbiego - Maiden Voyage , piękny staff .Posłuchajmy .

 

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

[Chicago]

Jeden z ciekawszych

wibrafonistów tworzących i nagrywających do dzisiaj

 

Hutcherson zmarł w ubiegłym roku w sierpniu.

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

[Magnepan]

Hutcherson zmarł w ubiegłym roku w sierpniu.

 

Oj , to wielka szkoda nie wiedziałem.

 

W takim razie musimy pozostać przy Bobby Hutchersonie i przedstawić jego ostatnią albo jedną z ostatnich płyt jaką nagrał dla Blue Note - Enjoy The View - krążek wydany w 2014 roku.Wszyscy muzycy kwartetu to współczesne gwiazdy jazzu dużego formatu - lider na wibrafonie , Dawid Sanborn

- saksofony , Joe de Francesco - organy hammonda i trąbka oraz niesamowity drummer Billy Hart ze stajni ECM. Przepiękna płyta którą każdy

miłośnik dobrej MUZY powinien posiadać w swoich zbiorach. Krążek składa się z 7 utworów skomponowanych przez Bobbyego , Joe i Dawida.

Wielka szkoda że w podobnym składzie nie będzie już nic nagrane bo muzycy brzmią tak jakby grali razem ze sobą dziesiątki lat - doskonały timing,

przpiękne solówki i barwa instrumentów w sumie nietypowa ale doskonale współbrzmiąca ze sobą. Joe de Franco to jeden z lepszych obecnie

hammondzistów na współczesnej scenie jazzowej pomimo młodego wieku opanował instrument do perfekcji. Barwa saksofonu Sanborna idealnie

pasuje do wszystkich instrumentów i ekspresja z jaką Sanborn zazwyczaj gra pięknie wtapia się w brzmienie kolegów. Pozycja MUST HAVE.

Posłuchajmy kompozycji lidera - Montara. Dla zainteresowanych -klip pokazuje okładkę i tytuł albumu.

 

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

[Chicago]

Joe de Franco to jeden z lepszych obecnie

hammondzistów na współczesnej scenie jazzowej pomimo młodego wieku opanował instrument do perfekcji.

 

Joey DeFrancesco.

 

A propos Joey DeFrancesco - niedługo będą go musieli przywozić do Hammonda forkliftem albo jakimś innym widlakiem, tak się spasł - wygląda jak maciora. Ale fakt, świetny jest - poznałem tego gościa.

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

[Magnepan]

Koncert Jazz Baltica 2007 - Bobby Hutcherson - wibrafon , Joe de Francesco - organy , Ulf Wakenius - gitara , Waldon - saksofon plus drummer B.Hart

 

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

 

Chicago , zapodałeś w drugim wątku ostatnią nowość austriackiego gitarzysty Muttspiela dla ECM który jest średnio dobry - mam jego kilka płyt oprócz tej ostatniej. Jak chcesz posłuchać dobrej gitary to popatrz jak gra ULF Wakenius - nauczyłby niejednego chicagowskiego muzyka jak należy grać.

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

[Chicago]

Jak chcesz posłuchać dobrej gitary to popatrz jak gra ULF Wakenius - nauczyłby niejednego chicagowskiego muzyka jak należy grać.

 

Ale czego konkretnie mógłby nauczyć Ulf Wakenius chicagowskich muzyków? I co najważniejsze, których chicagowskich muzyków? Jakieś nazwiska?

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

[marc.brzozowsky]

Lee Mays, etatowy pianista Path Metheny'ego

Malo znany, chyba poszedl w elektronike pozniej

szkoda, chociaz te standardy to byl pewnie jego etap dojrzewania, teraz gra swoje rzeczy

Bardziej mi sie podoba ta wersja Stelly niz Jarretta, bardziej przemyslana, dlugie frazy muzyczne, dobrze pomyslane od poczatku mial pomysl na utwor

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

[Chicago]

Nie rozumiem co robi Lyle M w wątku o płytach z Blue Note? Zupełnie nie w temacie - Lyle Myass nie nagrał żadnej płyty dla BN nawet jako sideman.

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

[marc.brzozowsky]

Faktycznie Lyle a nie Lee.

Według mnie to wielki pianista, trochę się na tym znam.

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

[wojciech iwaszczukiewicz]

Lyle Mays mało znany?Można różne rzeczy o nim napisać ale,że mało znany?

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

[Chicago]

Stanley Turrentine - 'A Bluish Bag' / Blue Note Connoisseur Series Limited Edition, 2007

 

Zanim Stanley Turrentine stał się mocno komercyjnym muzykiem, zachaczającym także i o smooth jazz, to nagrał kilka znakomitych płyt - znakomitych oznacza oczywiście w tym kontekście tradycyjnie mainstreamowych, melodycznych i można powiedzieć, że tanecznych. Album 'A Bluish Bag' to dwie sesje pochodzące z 1967 roku w podobnym składzie, aczkolwiek lekko odmiennym. Pierwsza została nagrana siedemnastego lutego w składzie: Donald Byrd, Julian Priester, Jerry Dodgion, Joe Farrell, Pepper Adams, Kenny Barron, Bucky Pizzarelli, Ron Carter, Mickey Roker. Muzyka z tej sesji to niewymuszony jazz, lekki, łatwy i przyjemny - muzyka dla wszystkich; relaksująca i niewymagająca, z orkiestrowymi aranżacjami, wpadająca w ucho i zagrana bez zgrzytu.

 

Druga sesja na płycie i obejmująca numery od ósmego do dwunastego powstała dziewiątego czerwca i jak już wyżej wspomniałem, została nagrana w lekko odmiennym składzie. Z nowych trębaczy są tutaj Blue Mitchell i Tommy Turrentine (starszy brat Stanley'a), są jak i w poprzedniej sesji Julian Priester, Jerry Dodgion, Pepper Adams i Mickey Roker oraz ponownie nowi uczestnicy: Walter Booker zamienił Rona Cartera i McCoy Tyner wszedł za Kenny Barrona. Tak samo jak w poprzedniej sesji muzyka oparta jest o orkiestrowe aranżacje mainstreamowego jazzu i kapiąca niewymuszonymi i łatwo wpadającymi w ucho melodiami. Ciężko powiedzieć, która z sesji jest lepsza czy też która bardziej wpada w ucho, choć gdybym miał wybierać, to raczej podoba mi się bardziej ta póżniejsza, z czerwca, z McCoy'em. Jest tu odrobina tak jakby leciutko większego szaleństwa i pazura, choć wszystko jest utrzymane w podobnym klimacie. Prezentuję tę płytkę, bo być może znajdzie swoich fanów - niewymuszone i fajne rzeczy dla każdego.

 

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

 

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

[rochu]

[moderacja tematu]

Panowie,

Wątek wysprzątany z dzisiejszej pyskówki.

Proszę o umiar i zachowanie chociaż minimum taktu w dalszej dyskusji.

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

[Gość]

Magnepan...masz rację Bobby to mistrz...

[Magnepan]

Magnepan...masz rację Bobby to mistrz...

 

Thanx mate.......jesli lubisz wibrafonistów ( ja bardzo ) to polecam genialnego, naprawdę genialnego Mike'a Mainieri twórcę Steps Ahead który ze

swoim wibrafonem brzmi mocno dociążonym dźwiękiem którego nie uświadczysz u innych vibraharpów :-) Polecam szczególnie płytę Nothern Lights

z wysmienitymi jazzmanami z Norwegii ( Molvaer,Bugge Wesseltoft ,Eivind Aarset,Lars Danielson , Jan Bang z UK i doskonały partner od lat Bendik Hofseth ) oraz płytkę ' Man Behind Bars' z 1995 roku - obydwie absolutny cream de la creme .

 

A tak przy okazji Lyle Mays'a - genialny pianista. Byłem na kilku koncertach Patha M i siedziałem zawsze blisko Lyla bo jego gra to majstersztyk

najwyższych lotów dla uszu i oczu. Kiedy miał brawurowe ale zawsze trzymające w napięciu solówki, podnosił się z fotela i zasuwał jak MOZART

albo i lepiej. Prawie zawsze za swoją grę dostawał brawa na stojąco !!!

 

Zerknij do nowości jazzowych , tam przedstawię jego najnowszy podwójny album.

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

[Gość papageno]

Kolejna perełka z Blue Note? Bravo.

[Magnepan]

No comments , just listen .

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

[Gość papageno]

Ike Quebec. Nie był innowatorem, ale miał ton. I czuł bluesa.

 

https://www.youtube.com/watch?v=GoBhmxHgHig