Słuchawki Tonsil SD-426, czyli cudze chwalicie – swego nie znacie.
Informacje producenta:
Impedancja znamionowa: 600 Ohm
Znamionowe napięcie przy 94 dB ciśnienia akustycznego: 0,42 V
Znamionowa moc maksymalna: 100 mW
Znamionowe maksymalne napięcie sinusoidalne: 7,75 V
Znamionowy zakres częstotliwości pracy: 10 – 25 000 Hz
Znamionowe ciśnienie akustyczne przy 1 mW i 500 Hz: 96 dB
Znamionowa siła docisku: 4,5 N
Masa z kablem: 0,34 kg
Masa bez kabla: 0,29 kg
W konstrukcji słuchawek zastosowano szereg nowoczesnych rozwiązań technicznych podnoszących jakość odtwarzanego dźwięku jak i walory użytkowe. 1. Zastosowano wielkopowierzchniowy przetwornik dynamiczny z bardzo lekkim układem drgającym złożonym z super cienkiej membrany i cewki drgającej wykonanej z drutu aluminiowego. 2. Zastosowano obwód magnetyczny z wysokoenergetycznym magnesem pierścieniowym opartym na stopach neodymu, żelaza i boru. 3. W celu podniesienia komfortu odsłuchu zastosowano miękkie poduszki wokółuszne pokryte welurem.
Cena 198zł.
Pierwsze wrażenia
Kupiłem te słuchawki „zainspirowany” (niestety) wiadomościami o upadłości fabryki Tonsila we Wrześni – dodatkowo, czytałem na różnych forach (Audiostereo) zdecydowanie pochlebne o nich opinie (kiedyś miałem nawet jakieś słuchawki Tonsila, ale nie pamiętam, niestety, jaki to był model)
Pierwsze wrażenie po otwarciu kartonu ze słuchawkami, który wygląda bardzo tanio i nieestetycznie, nie jest najlepsze – wyglądają jak skrzyżowanie słuchawek używanych w czołgu z Grado SR-60 i SR-80 i starych modeli AKG, czyli właściwie nienajgorzej, bo oldskulowo (choć Grado SR-60 i 80 nie są jakimiś „master of elegance” i Tonsile przy nich to prawdziwe piękności) A poważnie mówiąc ich wygląd i budowa jest całkowicie akceptowalna. Samo opakowanie słuchawek (karton z przezroczystym plastikowym „okienkiem”) wygląda bardzo tanio i nieestetycznie. Plastik nie jest najwyższej jakości, ale solidny i zdaje się, że dość trwały. Metalowy pałąk miło rozciąga się na głowie, skórzana (?) opaska łagodnie i miękko leży na głowie – nie uciska. Pady duże (spokojnie zmieszczą nawet duże uszy) wyściełane miłym w dotyku czarnym welurem – naprawdę, spora niespodzianka pod względem jakości i wygody, bo nawet kilkugodzinne odsłuchy nie męczą fizycznie głowy ani uszu. Muszle są wykonane z twardego tworzywa sztucznego - nieco chropowatego. Pomiędzy muszlami a welurem padów znajduje się metalowa wstawka – zdaje się, że aluminiowa, która dodaje Tonsilom nieco elegancji. Słuchawki są lekkie – 290 gram. Kabel ma 2,5 metra, a zakończony jest pancernym wtykiem typu duży Jack jak żywcem wyjętym z lat 70 – tych.
Komfort
Słuchawki bardzo dobrze „układają się” na głowie i uszach. Zaskakująco dobrze – bo ich wygląd niezbyt dobrze tę wygodę sygnalizuje. Welur, którym są pokryte pady jest wysokiej jakości i wcale nie ustępuje temu, który występuje w Sennheiserach HD650 (no, może odrobinę gorszy). Słucham dziś na Tonsilach już ok. 5 h – i nie odczuwam żadnego zmęczenia: ani ucisku, ani uczucia gniecenia – one są nawet wygodniejsze niż Sennheiser HD650!!! Fostex T-7 to również moi liderzy wygody, ale i one tu ustępują miejsca SD-426!
Zestaw testowy
Rotel RCD-06 + Musical Fidelity X-DAC + Musical Fidelity X-Can V3 (zestaw główny)
iPod nano 4 gen (wersja USA)
Rotel RC-03
Yamaha RX-V650
Yamaha Piano Craft E810
Płyty: Ida Sand “Meet Me Around Midnigt” ACT, Laura Lopez Castro “Inventian El Ser Feliz” Sony BMG, Nicole Willis and The Soul Investigators “Keep Reachin’ Up” Lita, U2 “No Line On The Horizon” Universal – Island Records, Leonard Cohen “Live in London” Columbia-Sony Music, Lars Danielson “Tarantella” ACT, Włodek Pawlik “Grand Piano” Arms Records i inne.
Dźwięk
Po pierwszym założeniu Tonsili SD-426 na uszy i po nastawieniu płyty CD – sensacja i całkowite zaskoczenie! Nie wierzyłem własnym uszom, że takie z lekka wizualnie toporne słuchawki potrafią tak zagrać! Niewiarygodnie dojrzały dźwięk bliski Sennheiser HD650 i HD595. Właściwie HD650 odróżnia się od SD-426 jedynie większą subtelnością dźwięku, lepszą przestrzennością i głębszym basem o lepszej kontroli. Co do HD595 i SD-426 to mogę napisać, że są równocenne jeśli chodzi o dźwięk, bo jakość wykonania leży tu po stronie Sennheisera.
Dźwięk odbieram jako bardzo bezpośredni o dużej dynamice, czysty i przejrzysty, o dobrym jakościowo basie (żadnej „kluchy”), świetnej średnicy – kapitalne wokale (bardzo dobrze i namacalnie odwzorowywane), struny gitar zgradientowane, fortepian o odpowiedniej strukturze i detalach (do niczego nie można mieć tu zastrzeżeń) . Perkusja i instrumenty perkusyjne grają całym ich zróżnicowaniem. Kiedy trzeba jest cicho i łagodnie, ale gdy perkusista mocniej naciśnie stopę to jest ten właściwy sound bez żadnego kompromisu – głośno i wyraźnie to słychać „w głowie”. Pełna dyscyplina dźwięku i kontrola. Impact i attack – blisko wzorcowości. SD-426 mają kapitalne wypełnienie („mięso”), czuć jakąś dobrą moc z ich głośników, a nawet pewną szlachetność, dobre tempo, dużą i poukładaną przestrzeń (co prawda HD650 mają ją głębszą i szerszą, ale w Tonsilach jest więcej niż poprawna, HD595 mają nieco inną przestrzeń, mniej holograficzną niż HD650, ale Tonsile tu – zdaje się – jednak mają lekką przewagę nad HD595). Przyjemność ze słuchania muzyki oceniam na celująco. Nic nie buczy, nie sybilizuje, nie sprzęga, nie rozmywa się, nie ginie, basy nie robią jakiegoś nienaturalnego „BUM BUM BUM” (jak np. w CAL!, gdzie słychać bas, którego naprawdę to nie ma w nagraniu i „zalewa” inne dźwięki). Minusem jest brak takiej wnikliwej analityczności, którą posiadają HD650, choć posiadacze wyższych modeli Grado tu mogą jeszcze więcej powiedzieć Z drugiej strony ten brak zbytniej analizy jest pozytywem przy niektórych np. rockowych nagraniach i tych innych gorzej zrealizowanych. Góra mniej szczegółowa niż w HD650, a nawet w Grado SR-60.
Najlepsze doznania dźwiękowe dostarczył zestaw ze wzmacniaczem słuchawkowym – dźwięk był bardzo „pełny” i nasycony o doskonałej dynamice. Inne „dziurki” zapewniały poprawny dźwięk, ale już bez rozmachu. Z iPodem – niespodzianka, bo pomimo dość dużej impedancji 600 Ohm dźwięk był przyjemny i lekki. Z drugiej strony iPod nie był źródłem, nad którym szczególnie długo „pracowałem”. Wymagane są dodatkowe odsłuchy dla potwierdzenia tej tezy.
Konkluzja
Te (dla niektórych) z pozoru nieciekawe słuchawki oferują bardzo wyrównany i dojrzały dźwięk – pełny i dynamiczny o dużej przestrzeni i swobodzie przekazu. Dźwięk bliski hi-endu lub jej granicy. Komfort użytkowania wzorcowy – bardzo dobrze słuchawki leżą na głowie i uszach – nawet wielogodzinne odsłuchy nie męczą. Całość swego potencjału objawią dopiero w połączeniu ze wzmacniaczem słuchawkowym. Polski produkt w cenie do 200zł!
Ponadprzeciętne słuchawki równe innym do granicy co najmniej1000zł! Deklasujące wręcz AKG K530, CAL!, Sennheisery HD555. Można je dźwiękowo zrównać z HD595, ale jedne i drugie to bardzo dobre (a nawet gdzieniegdzie równocenne słuchawki). Grado SR-60 wygrało w nagraniach klasycznych (symfonicznych), a Fostex T-7 miały przewagę w odtwarzaniu na iPodzie i w nagraniach stricte fortepianowych.
Oczywiście, powyższe są moimi subiektywnymi odczuciami i niekoniecznie inni mogą/muszą mieć podobne zdanie i obserwacje.
PS.Wczoraj kupiłem drugi egzemplarz SD-426 – dla potomności...
.png.2fedbaeed142d9ffa7ad27f243687120.png){kind=logo}
